Η απαρχή

Ονειρεύομαι σκηνές παροξυσμένης τρέλας, μεγάλου θυμού και ικανοποιούμαι όταν όλα έχουν διαλυθεί. Χορεύω μόνος μου σε ρυθμό χαοτικό, ξεφεύγοντας από το παρόν και ταξιδεύοντας στον κόσμο μου.

Τραγούδια (πάντα τα τραγούδια - ο ρυθμός, η εσωτερική έντασή τους) με εξιτάρουν, η ένταση και το πάθος εμφανίζονται, έρχονται μπροστά μου και γω χορεύω μαζί τους. Μπορώ, μπορείς, μπορούμε τόσα πολλά (είμαστε άνθρωποι = άνω θρόσκω) και κάνουμε τόσα λίγα. Η ψευδαίσθηση της υπέρτατης ικανότητας έρχεται κάθε τόσο. Άραγε είναι ανθρώπινο γνώρισμα ή η απαρχή της τρέλας μου; Χθες δεν μπορούσα να αναπνεύσω σχεδόν. Εγκλωβίστηκα και πάλι στη μοναξιά μου. Κανέις και τίποτα δεν μπορούσε να με πλησιάσει - ουτέ κι εγώ.

Βγάζω απο τη θέση τους συρτάρια και τα πετάω με δύναμη στο δωμάτιο. Τραβάω τραπεζομάντιλα από γεμάτο τραπέζι. Ξεσπάω την ένταση και τη Δύναμή μου σε άχρηστες κινήσεις και παροξυσμούς. Ενέργεια που αχρηστεύτηκε αφού δεν κατάφερε να εκφραστεί δημιουργικά, παραγωγικά.


Οι σκέψεις πολλές όμως δύσκολα βγαίνουν στο χαρτί. Ίσως συνεχίσω, ίσως όχι..


Η ιδέα του να δημοσιεύσω μου φαίνεται ανόητη και εγωιστική. Μάλλον θέλω να δοκιμάσω να αναγνωρίσουν κάτι οι άλλοι σε μένα.


Και ύστερα ουρλιάζω. Φωνάζω, κλάιω (όχι δεν κλαίω), στριγκλίζω, σπάω τη γαμημένη ησυχία. Αίσθημα : Δεν αντέχω άλλο, ξεχύλισε η οργή μου, ο θυμός μου, η αντοχή έφτασε στα όρια της. Φωνάζω και με ακούει ο κόσμος. Μα κάνω λάθος, μες στα σπίτια τους κλεισμένοι, απαθείς και φοβισμένοι, απλά υπάρχουν. Όχι δεν αποτελώ εξαίρεση. Δυστυχώς η σκέψη πρέπει να γίνεται και πράξη αλλιώς παραμένει μια κουκίδα στο χάρτη του μυαλού σου.

Κουράστηκα να προσπαθώ κι όμως δεν μπορώ να σταματήσω. Ούτε εγώ, ούτε εσύ. Το ξέρω και το ξέρεις.