Ποτέ δεν είναι αργά

Νιώθεις ένα μούδιασμα, αντιλαμβάνεσαι όπως καθε φορά το μέγεθος της κατάστασης. Τον όγκο των ψεμμάτων που σε έχουν  γεμίσει άτομα που δεν επέλεξες εσυ ως ιδανικούς άρχοντες. Επιδιώκεις να επιβιώσεις μέσα σε μια κοινωνία που κάνει καθημερινά οτι μπόρει για να σε εμποδίσει. Όχι με τα κριτήρια επιβίωσης που σου έχουν επιβάλλει οι θεσμοθέτες αλλά με αυτά που έχεις μέσα στην ψυχη σου, τη γαλουχημένη από τη τέχνη, τη φύση, την ομορφιά, την καλοσύνη, την δικαιοσύνη, την ανθρωπιά. Μέσα από αυτό το πρίσμα, σου φαίνεται η επικρατούσα τάξη τόσο αλλόκοτη, τόσο απόμακρη, λες ξένη.

Και μετά μια αγανάκτηση.. Γιατί να πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις αυτοί. Τι κοινωνία είμαστε, τι άνθρωποι, που επιτρέπουμε να γίνονται αυτές οι ανομίες. Ποιές είναι αυτές οι δυναμεις που μπορούν να επιβάλλουν τον δικό τους κανόνα, αδιαφορόντας για όλους τους άλλους. Νιώθουν άραγε τέτοια απειλή από εμάς, τους υπολοιπους, τη μαζα και καταφεύγουν σε συνεχώς πιο δόλια μέσα καταπίεσης; Κι αν είναι έτσι, τι κόσμος είναι αυτός όπου οι παρακμιακοί αυτοί έχουν τον έλεγχο όλων μας. Κόσμος χωρίς άξιες θα μου πεις, όμως δε θα συμφωνήσω. Οι αξίες είναι διαχρονικές, ίσως ακόμα και χαραγμένες στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Δες πόσες περιόδους καταπίεσης έχει περάσει το ανθρώπινο γένος και όμως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι άξιοι.

Κι ύστερα έρχεται ο θυμός της ζωώδους φύσης σου, δικαιολογημένος λόγω της αηδίας που σου προκαλεί όλο αυτό το σύστημα. Αυτό που πνίγει εκείνους που θεωρείς άξιους ανάδειξης και κρατάει στην επιφανεια σαν βαλτώδεις μπουρμπουλήθρες τους άτιμους. Ίσως νιώθεις πως κάποια στιγμή θα έρθει κι η σειρά σου και αυτόματα ενεργοποιείται το αίσθημα της επιβίωσης. Και θέλεις να βγεις έξω απο το γραφείο, το δωμάτιο, το σπίτι σου, να αναπνεύσεις λίγο αέρα, να επιβεβαιώσεις πως είσαι ακόμα ελεύθερος. Αυτή είναι και η ελευθερία που σου επιτρέπουν ακόμα. Κι εσυ νιώθεις καλά.

Αν η ανάγκη για πράξεις δεν είναι καθολική στο σύνολο της κοινωνίας, είναι ίσως επειδή νιώθεις ακόμα ασφαλής στο προσωπικό σου περιβάλλον, έχοντας ακόμα κάποια μικρά πράγματα που σου επιτρέπουν να νιώθεις στιγμές ευτυχίας. Τη στιγμή όμως που ο φοβος θα σε κυριεύσει, μη σκεφτείς μόνο πόσο αδύναμος ήσουν μπροστά στη καταστροφή, θα είσαι άδικος. Αναλογήσου πόσο άπραγος έμεινες, πόσες σκέψεις απέφυγες να κάνεις, πόσες ανησυχίες σου δε μοιράστηκες με την κοινωνία.

Ποτέ δεν είναι αργά για να πεις "όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα"

(από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη που ακολουθεί μελωποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο, μην παραλείψεις να το ακούσεις)