Βράδυ Παρασκευής, σε κάποιο μπαρ από τα πολλά, πίνοντας το τέταρτο ποτό, αναρωτιέσαι..Βλέπεις γύρω σου πρόσωπα και ανθρώπους σε κοινά πρότυπα...
Βλέμματα, λόγια, χαμόγελα υπό ένα κοινό προσωπείο..
Το προσωπείο της λαγνείας...
Και συνειδητοποιείς οτι δεν σε εκφράζει αυτή η πρόθεση..
Το βλέπεις στα βλέμματα, στην έκφραση της συμπεριφοράς, πως εσύ διαφέρεις...
Διαφέρεις από όλους αυτούς που έχουν ως σκοπό της κοινωνικής τους συναναστροφής την απόλαυση της μιας βραδιάς...
Την εφήμερη και για αυτό ψεύτικη απόλαυση των σωμάτων που δεν έχουν να πουν κάτι άλλο...
Από αυτούς που σκέφτονται το σεξ ως κριτήριο σε έναν άσκοπο διαγωνισμό...
Έναν διαγωνισμό που θα αναδείξει τον ικανότερο όλων...
Εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνική ψευδαίσθηση, προσπαθούν να προσδιοριστούν μέσα από την συνουσία χωρίς αίσθημα...
Ίσως υπήρξαν στιγμές, μέσα στην τρελά της έκστασης και της διέγερσης που νόμιζες οτι είσαι κι εσύ ένα κομμάτι αυτού του παζλ...
Όμως είναι φανερό πως άλλο εσύ επιθυμείς, για άλλα κλαίει η καρδιά σου...
Κι αυτό δεν σε πονάει όπως παλιά, η περιφρόνηση και η αδιαφορία τους δεν σε αγγίζουν πλέον...
Γιατί σιχάθηκες την απλότητα των σχέσεων, την αντιμετώπιση του ατόμου σαν κορμί αγνοώντας την ουσία...
Ίσως μια βραδιά, επιστρέψει ξανά αυτή η ξέφρενη επιθυμία για την ζωώδη επαφή...
Αλλά θα ξέρεις πλέον οτι δεν είναι αυτό που σε καθορίζει...
Φοβόσουν οτι θα μείνεις μόνος σου, αποκλεισμένος από αυτό που έψαχνες όλη σου τη ζωή...
Τώρα που αναγνώρισες το είναι σου, άσε να φοβούνται οι άλλοι...
2 σχόλια:
2011... μια εποχή που τα πάντα κινούνται με ταχύτητα και τα πάντα μένουν στην επιφάνεια...είναι τόσο εύκολο να χαθείς σε εφήμερες απολαύσεις και επαναλαμβανόμενες ανούσιες συνουσίες... πράξεις που το μόνο που κάνουν είναι να σε πηγαίνουν ένα βήμα πιο μακρυά από τον εαυτό σου... κι αν για μια στιγμή ξεγελάστηκες και νόμισες ότι έτσι ξορκίζεις τη μοναξιά, λάθος έκανες.. η μοναξιά ξορκίζεται όταν καταφέρεις να περάσεις την επιφάνεια και να μπεις στην ουσία... κι όσο κι αν σε τρομάζει ότι ο δρόμος αυτός είναι μοναχικός, στο τέλος της διαδρομής η ανταμοιβή είναι μεγάλη..όταν πια θα καταφέρεις να βρεις αυτά "τα μάτια που βλέπεις στα όνειρά σου" τότε θα ξέρεις ότι άξιζε η μοναξιά...ο δύσβατος δρόμος της ουσίας...υπομονή χρειάζεται...και να μη χάσεις ποτέ την πίστη στον εαυτό σου και σ' αυτά που πραγματικά ποθεί...
Χαίρομαι πάρα πολύ που διαβάζω ένα κείμενο σαν αυτό. Αρχικά ξεκίνησα από αυτό, διότι βρήκα άκρως δελεαστικο τον τίτλο του. Μετά πέρασα στο κείμενο και βρήκα και το νόημα του εκπληκτικό. Περιδιαβαίνοντας στο χώρο του διαδικτύου, πρώτη φορά έρχομαι σε επαφή με τα κείμενα σου και έχοντας εκπλαγεί ευχάριστα θα συνέχισω και στα υπόλοιπα.
Είναι τόσο άγρια εκεί έξω που δεν μπορώ να επιλέξω κάτι άλλο από την αποστασιοποιήση και μια κριτική ματιά. Γιατί όλοι ενδιαφέρονται μόνο για το βραχύβιο και προσωρινό των σχέσεων και όχι για κάτι μόνιμο και πιο προσωπικό; Όπως καταλαβαίνεις και εγώ δεν έχω τις απαντήσεις. Ερωτήματα θέτω, όπως και εσύ. Βρίσκω, όμως, ότι η εστίαση σε αυτή τη πλευρά των σχέσεων είναι αρκετά μονομερής και όταν επέλθει ο κορεσμός είναι και καταστροφική. Βεβαίως, αυτό αποτελεί μια προσωπική μου γνώμη και δεν θα'θελα να θεωρηθεί ούτε θέσφατο ούτε απόλυτος κανόνας.
Απλώς καταθέτω μία άποψη και χαίρομαι που γράφονται ακόμη τέτοια κείμενα σε μια κοινωνία όπου η πλευρά των ανθρώπων δεν είναι πάντα η καλύτερη.
Δημοσίευση σχολίου