Παρατηρώντας

Καθισμένος στην άκρη
Αποτραβήγμενος στο δικό μου φεγγάρι
Το μαύρο του σύμπαντος, το κενό της ύπαρξης να με συγκλονίζει
Κι απέναντι η γη, με τη ζωή να κυλάει μέσα της.

Χαζεύω τις μέρες και τις νυχτές που περνούν
Ενας μικρός πρίγκιπας χωρίς τους τίτλους.

Δεν ξέρω
Δε γνωρίζω
Μπορώ μόνο να παρατηρώ
Να χάνομαι απο τις αισθήσεις και να ταξιδεύω.

Κάποια άλλη διάσταση με ορίζει
Και οι ομορφιές συνοδοιπόροι.

Είναι πολύ μεγάλο, πολύ αποτρόπαιο το θέαμα για έναν άνθρωπο.

Ξέρεις εσύ να μου πεις πότε μεγαλώνουμε;
Πότε γινόμαστε ξανά παιδιά;
Πότε καταλαβαίνουμε..