Λιτανεία

Ακούς τις καμπάνες που ηχούν πένθιμα,

για τις ψυχές που έφυγαν,
που γυρίζουν στην πρωταρχική γέννα  

πνεύματα γύρω απο τα καμπαναριά

τους βλέπεις, αυτούς που αγάπησες

σου μιλούν, σου δείχνουν 

έξω στις πλατείες.

Ακούς πένθιμα πώς ηχούν οι καμπάνες,

ένα δάκρυ για σένα που δε με άγγιξες ποτέ

λύπη απώλειας χρόνων φυλαγμένη,

πενθώ γιατί καταλαβαίνω τώρα

με σένα που δεν μπόρεσες

φτερά στις πλάτες ονειρεύτηκα.

Ακούς που ηχούν πένθιμα οι καμπάνες,

άδειοι δρόμοι, άνθρωποι άδειοι,

κουρασμένοι απο την προσπάθεια
λιτανεία μες στο μωβ να πλησιάζει την καρδιά

τόσος ηλιος, τόσο λίγο φως

μιαν Ανάσταση θαμμένη.

Σώπα τώρα κι άκουσε τον ήχο απ' τις καμπάνες

κι άσε τα δάκρυα που φυλάς
να ταξιδέψουν σε εκείνους που χάθηκαν, 

θυμίαμα ανάμνησης χωρίς ιχνός λησμονειάς,
με μιαν Ελπίδα μεγαλύτερη
κι από την ίδια τη ζωή.