Γλάροι

Σήμερα είδα δυο γλάρους να πετούν στην ασημενια θάλασσα, κάτω από το θολό φεγγάρι. Πάνω στα κύματα έπαιζαν, την ξεγνοιασιά τους χαίρονταν. Τα άγρια κύματα, σαν πέπλο από κάτω τους έντυναν το σκηνικό, με ένταση κι αλμύρα. Μόνοι τους στο πέλαγος, μέσα στον άγριο καιρό γελούσαν.
Γελούσαν σαν να ήμουν εσύ κι εγώ, μέσα στη χαρά μας. "Υπάρχω μόνο για σένα κι εσύ μόνο για μένα", έλεγαν. Κι εμείς δύο γλάροι, προχωράμε στη ζωή που απλώνεται, μωβ σατέν κάτω από τα φτερά μας.

Σήμερα είδα ένα κύμα, οργισμένο και δυνατό, έξαλλο και θυμωμένο να δίνει τη δική του παράσταση στο θέατρο της παραλίας απαιτώντας κι αυτό τη προσοχή που του αξίζει. Εκστατικός, συνάμα στιγμιαίος ο ρόλος που του έμελλε, μοιραίος και επιτακτικός για την ψυχή του ανθρώπου.

Σήμερα είδα και την θάλασσα, κυρίαρχη μέσα στην μεγαλοπρέπεια της, λιτή μέσα στην σεμνότητά της. Άνεμοι, πάθη, αέρας, αγάπη, βροχή και δάκρυα ένα κουβάρι, τυλιγμένο προσεχτικά από τη θέλησή μας.

Σήμερα, έσενα είδα κι εμένα, σαν ένα όνειρο που επιστρέφει την νύχτες. Μας είδα στην ανεμελιά των γλάρων, στην αδιαφορία τους για την τρικυμία. Μας είδα στο πάθος του κύματος που σκάει στην προβλήτα σαν πυροτέχνημα της νύχτας. Μας είδα στην ομορφιά της θάλασσας, την ηρεμία της εσωτερικής ροής της που σαν την ψυχή μας κι αυτή, τη γαλήνη ψάχνει για να βρει.

Το σήμερα όμως είναι ήδη χθες και το αληθινό τώρα ποτέ δεν υπήρξε. Μα σαν τα μάτια μου κλείσω και αφεθώ, στων ονείρων τη γειτονιά θα σεργιανίσω και θα σε βρω.