Η ανάσα μου κόβεται, το στομάχι μου ένας κόμπος. Το μυαλό δεν υπάρχει πια, μονό σκόρπιες σκέψεις και αισθήματα που εισβάλλουν συνέχεια σαν πολεμιστές μιας χαμένης πατρίδας που μην έχοντας πια που αλλού να πάνε, προσπαθούν να καταστρέψουν τον αρχέγονο εχθρό τους.
Δεν αισθάνομαι τίποτα, δεν ακούω τίποτα. Οι αισθήσεις όλες έχουν συστρατευθεί για την εξόντωση του εχθρού. Δεν φοβάμαι για την μάχη, είναι ανθρωπίνως σίγουρο πως θα έχει αίσιο τέλος για τη λογική. Με ποιο κόστος όμως.. Φοβάμαι τις απώλειες, τα τραύματα που θα επουλωθούν έχοντας μάθει να αμύνονται πια σε τέτοιου είδους επιθέσεις.
Η μίλια μου δεν βγαίνει, τα μάτια μου κουράστηκαν. Τι άλλο να πω, δεν έχει μείνει τίποτα για να ειπωθεί, περά από σένα. Γιατί να δω αυτά που δεν έχω ακόμα συναντήσει αν είναι να περάσουν κι αυτά γκρίζα μπροστά μου;
Πρέπει να συνεχίσω, μα για ποιον σκοπό; Όταν οι ελπίδες γκρεμίζονται, που να βρω καινούργιες;
Δεν μπορώ να φτάσω σε ένα τέλος, δεν μπορώ να σταματήσω να αισθάνομαι και να σκέφτομαι. Δε μου μένει τίποτε άλλο από το να περιμένω τον χρόνο να κάνει την αγαπημένη του κίνηση και να σβήσει τις μνήμες που μας πληγώνουν και μας πονούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου