Άνοιξη ή Χειμώνας

Στο νου μου έρχονται θύμησες αλλοτινών καιρών ξέγνοιαστων και ευτυχισμένων. Τότε που φυσούσε το αεράκι και τα φύλλα θρόιζαν. Τότε που ο ήλιος λαμπύριζε πάνω στο πράσινο και το χρυσαφί των δέντρων. Τότε που η άνοιξη και το καλοκαίρι μοσχοβολούσαν.
Κι εμείς καθισμένοι στο νωπό γρασίδι, ξυπόλυτοι στη φύση, κλείναμε τα μάτια μας και νιώθαμε τις εποχές. Ανοίγαμε τα μάτια μας και γεμίζαμε την ψυχή μας τις ομορφιές της πλάσης.
Και ύστερα χορεύαμε, τρέχαμε και πέφταμε στη γη, την αιώνια μητέρα, με τις παλάμες μας ανοιχτές προς το έδαφος. Να γινόμαστε ένα με τον κόσμο μας, να βρίσκουμε το είναι μας παντού και πάντοτε.
Τώρα ο κόσμος άλλαξε, το κρύο έχει παγώσει τις συνοικίες της καρδιάς μας. Χιόνι και άσχημες σκέψεις πέφτουν βαριές στην ψυχή μας. Ο χρόνος που περνάει στέκεται αδυσώπητος εχθρός στα ανέμελα συναισθηματά μας.
Μα ο χειμώνας είναι μοναχός απέναντι στην αναπόφευκτη εναλλαγή των εποχών. Υπάρχει για να μας θυμίζει τις στιγμές που θέλαμε να ζήσουμε, τα αισθήματα που δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε, τους ανθρώπους που δυστυχώς ταλαιπωρήσαμε.
Ο χειμώνας είναι και η βάση μας, το επίπεδο μηδέν που πρέπει να προσπεράσουμε για να ζεσταθούμε. Είναι το σημείο τήξης του πάγου τον οποίο πρέπει να σπάσουμε.
Με όπλο την αγάπη της άνοιξης και την ζεστασιά του καλοκαιριού, πρέπει να φυτέψουμε ένα σπόρο για να αντέξουμε τον επόμενο χειμώνα. Δεν είνα θέμα επιλογής, είναι επιτακτική ανάγκη. Χωρίς άνθη κάθε χειμώνας θα έρχεται πιο βαρύς ώσπου να γίνει μόνιμος καιρός στην καρδιά και την ψυχή μας. Μαύρα αισθήματα και πόνος είναι ο δρόμος χωρίς λουλούδια.