Φαντασία ή πραγματικότητα ;

Αν τελικά ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, γιατί και οι ανθρώπινες ικανότητες να μην είναι μόνο αυτό που φαίνονται; Γνωρίζουμε πια, επιστημονικώς τεκμηριωμένα, πως υπάρχουν δυνάμεις αόρατες για τον άνθρωπο, κρυμμένες σε κάθε έκφανση της ζωής, από τις υποατομικές μονάδες που συγκροτούν τον κόσμο μέχρι τις ηλεκτρομαγνητικές εκκενώσεις που συνιστούν την ανθρώπινη σκέψη.

Άρα γιατί ο άνθρωπος να μην μπορεί να εκμεταλευτεί/χρησιμοποιήσει αυτές τις υποφαίνουσες καταστάσεις όπως το κάνει για τις φαινόμενες; Ένα παράδειγμα που μπορει παράλληλα να αποτελέσει και αποδεικτικό στοιχείο είναι η φαντασία που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος. Καθένας μπορεί να σκεφτεί μη πραγματοποιήσημες θεωρητικά καταστάσεις μέσα από τον συνδυασμό πραγματικών στοιχείων και φανταστικών υποθέσεων. Όμως αν η ύλη είναι πεπερασμένη οπως και οι καταστάσεις, πως μπορεί ο ανθρώπινος νους να δημιουργεί ανεξάντλητες νέες; Διακρίνουμε λοιπόν την πιθανότητα οι φανταστικές καταστάσεις να μπορούν να πραγματοποιηθούν, να μπορεί δηλαδή δυνητικά να υλοποιηθεί η ανθρώπινη αιώρηση.
Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στο γεγονός οτι ο άνθρωπος μη δυνάμενος να αντιληφθεί την ενέργεια που μπορεί να κρύβεται σε αυτό που δεν αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του, έχει μοντελοποιήσει ένα περιβάλλον στο μέτρο των μεγεθών που μπορεί να συλλάβει η σκέψη του. Βέβαια ίσως έχουν υπάρξει ανθρώπινες μονάδες όπως ο Χριστός, ο Βούδας ή ο Μαχατμα Γκάντι που κατάφεραν να ανοίξουν τα σύνορα της σκέψης τους. Πώς όμως μπορούμε να βρούμε το δρόμο που θα οδηγήσει το νου σε απάτητα μονοπάτια;