Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Θυμώνω για άλλη μια φορά με τον εαυτό μου. Που δε σου μίλησα, που δε κατάφερα να σπάσω τη σιωπή μου. Άτιμη ντροπή μου που σε νιώθω. Η απόσταση από σένα μου φαίνεται ωκεανός που πρέπει να διανύσω για να σου μιλήσω. Καθόμουν και σε παρατηρούσα την τελευταία φορά, χωρίς ίχνος ανταπόκρισης. Και σήμερα, που είδα τα μάτια σου να μιλάνε στα δικά μου, είπα μάλλον αλλού κοιτάει, σκοτάδι είναι κάτι άλλο θα σκέφτεται. Γιατί να ασχοληθείς εσύ με εμένα. Πάντα εγώ θα είμαι αυτός που θα ποθώ, θα θέλω, θα ονειρεύομαι, θα απογοητεύομαι. Είναι άδικη η ζωή. Κι αν δεν είναι, τότε είμαι άδικος εγώ. Άλλα κι εγώ, τη ζωή την ανέλυσα, την έψαξα, προσπάθησα να την καταλάβω. Δεν είμαι σίγουρος τι άλλο πρέπει να σκαρφιστώ για να μου φανεί ωραία..
Πώς να πείσω τον εαυτό μου ότι ακόμα κάνω κάτι λάθος. Δεν μπορείς να κάνεις κι εσύ κάτι για μένα Ζωή; Είμαι αχάριστος, το αναγνωρίζω, το παραδέχομαι μα δεν το αποδέχομαι. Ίσως το πέταγμα μιας πεταλούδας να έφτανε. Οι προτεραιότητες μου τίθονται σε αμφισβήτηση, εγώ που πότε δε θέλησα τα πολλά, μόνο κάποια λίγα αλλά εκλεκτά. Ποιο τίμημα πληρώνω δεν ξέρω, όλοι κάτι χρωστάμε. Πες μου όμως τι χρωστάω για να το πληρώσω και να απαλλαγώ. Δεν αντέχω άλλο. Θέλω ξεκάθαρους λογαριασμούς μαζί σου Ζωή, αν πρέπει να επιβιώσω θέλω να μάθω. Πώς μπορώ να κάνω δικό μου αυτό που θέλω. Πες μου.

Πώς;