Της νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου...

Κι εκεί που λες πως ξέχασες, πως άφησες πίσω σου εκείνες τις γκρίζες εικόνες του προσφάτου παρελθόντος. Την ομίχλη που δεν σε άφηνε να δεις πέρα από τη λύπη.Ήρθες πάλι εσύ, εκεί που δεν σε περίμενα.
Μέσα στον ύπνο μου ύπουλα τρύπωσες για να μου θυμίσεις το νησί που γνώρισα μαζί σου, το κορμί που έγινε ένα με το δικό μου, τις στιγμές που ένιωσα πουλί. 

Τρελά μου όνειρα κι εσείς στο κόλπο;

Περπατάμε μαζί σε σοκάκια άγνωστα ενός γνωρίμου τοπίου, μου δίνεις οδηγίες και συμβουλές με τον τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις. Άλλοτε πάλι σε συναντώ δίπλα μου, μες στη γύμνια των σωμάτων μας, να ποθώ όπως παλιά το εξιδανικευμένο κορμί σου.
Λήθη και θύμηση εναλλάσσονται καθημερινά, πραγματικότητα και φαντασία σε μια δίνη του μυαλού.
Αυτή λοιπόν είναι η ζωή που ευχήθηκα στο σβήσιμο των περσινών γενέθλιων κεριών μου; Αυτές είναι οι εμπειρίες που θα με γέμιζαν συναισθηματικά;
Δεν ξανακάνω όμως το ίδιο λάθος, η φετινή ευχή δεν δέχεται παρερμηνείες...