Τι αλλο να κανεις;

να φωναξεις; 
εβγαλαν τα στηθια σου φωτια

να κλαψεις;
τα χειλη σου εχουν ακομα τη γευση των δακρυων σου νωπη 

να γελασεις;
οι περαστικοι σε περνανε πλεον για τρελο

να παραιτηθεις;  
δε θα συγχωρεσεις ποτε τον εαυτο σου

να διαβασεις;  
νομιζες πως στα βιβλια θα εβρισκες την αληθεια που εψαχνες

να περπατησεις;
τα ποδια σου θυμουνται καθε σοκακι αυτης της πολης

να αθληθεις;
οι ρυθμοι σου ανεβαινουν, μια ταχυπαλμια σου προσφερει στιγμιαια μια απατηλη γαληνη

να γραψεις; 
και στο χαρτι οι ιδιοι προβληματισμοι..

να προσπαθησεις;
ξανα και ξανα μεχρι που καταλαβες πως κατι κανεις λαθος
 
να ερωτευτεις;
εισαι αραγε ικανος..

να δοθεις;
μα το ψεμα σε νικησε

να αδρανοποιηθεις;
δυστυχως το μυαλο σου δεν στο επιτρεπει

να αυτοσυγκρατηθεις;
το παλεψες μα ειναι τωρα αδυνατο

να ξεχασεις;
σου ειχανε πει πως ο χρονος ολα τα γιατρευει, μα εσυ εισαι αρρωστος ακομα

να εκτονωθεις;
ποια τρελα να σε ηρεμησει

να μιλησεις;
τα ειπες ολα

Δοκιμασες τα παντα μα ακομα λυγιζεις υπο το βαρος της ψυχη σου