Μια σκια σκεπαζει τα φτερα σου απο παλια..

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί σου αρέσει να ζεις στη μελαγχολία και να τρέφεσαι από τη λύπη και την αυτολύπηση.
Τι ειναι αυτο που σε κανει να ηδονιζεσαι πλεκοντας στη φαντασια σου σεναρια τραγικων συμβαντων για σενα ή τους δικους σου ανθρωπους.
Για ποιο λογο τριγυρνάει καθε τοσο στο μυαλο σου η ιδεα πως εχεις λιγους μονο μηνες ζωης ακομα και μεσα στη σκέψη αυτη βρισκεις μια ιδιομορφη ηρεμια.

Η απαντηση ειναι τοσο απλη που δεν την λογίζεσαι.

Θελεις να εισαι παντα το επικεντρο της προσοχης,
Θελεις να εισαι αυτος τον οποιον συγχωρουν και συμπονουν ολοι,
Θελεις να εχεις συνεχως μια ασπιδα προστασιας γυρω σου,

Γιατι ετσι, οτι κι αν κανεις δεν θα φταις εσυ αλλά οι συνθήκες που έζησες μέχρι τώρα.

Αρνεισαι να αναλαβεις την ευθυνη της ζωης σου παρα μοναχα αφηνεις τον εαυτο σου μαριονετα σ'ενα θεατρο που τα νηματα κινουν οι αλλοι.
Φοβασαι πως δεν θα τα καταφερεις και τοτε ολα οσα απολαμβανεις θα εξαφανιστουν.
Φοβασαι πως ακομα και αν τελικα κατορθωσεις να φτασεις τους στοχους σου, θα εισαι πλεον μοναχος σου.

Τωρα ειναι ευκολο να αντιληφθεις, πώς μια σειρα απο αλλα γεγονοτα αποτελουν απόρροια αυτης της απλης διαπιστωσης.
Αναβαλεις έμμεσα ή άμεσα οτιδηποτε σου μεταβιβαζει ενα κομματι ευθυνης.
Υποβαθμιζεις την αξία καθε ενεργειας που σε φερνει πιο κοντα στον προσωπικο σου στοχο.
Προτιμας να απεχεις απο τη ζωη, ξεφευγοντας σε μια αλλη διασταση που σε κραταει στασιμο και ανενεργο.

Τελικά επερχεται η καταστροφή και εσυ καταντας ερμαιο των αλλων.
Κατα βαθος όμως σου αρεσει γιατι πλεον αλλοι παιρνουν τις αποφασεις για σενα.
Σου αρεσει γιατι δεν αγωνιζεσαι καθημερινα να βρεις τη διαφορα μεταξυ σωστου και λαθους.
Σου αρεσει γιατι δεν απογοητευεσαι οταν οι προσωπικες σου προσπαθειες αποτυγχανουν.
Σου αρεσει γιατι δεν χρειαζεσαι να σκεφτεσαι τι και πως θα το κανεις, απλα υπακους στο περιβαλλον...