Θεωρώντας τον κόσμο διαφορετικά

    Ήρθε η ώρα να πάψουμε να συνθηκολογούμε γύρω από το τι είναι άσχημο, να λέμε τι δεν μας αρέσει, τι δεν μας κάνει, πως θα θέλαμε να είναι κάτι άλλο. Αυτό το "άλλο" έχει όνομα για το καθένα απο εμάς, έχει σχήμα και μορφή, είναι μια είκονα, μια ιδέα, ένα όραμα. Είναι αυτό που θέλουμε να γίνει, έτσι όπως εμείς το έχουμε φανταστεί.

    Ο καιρός των παρεμβάσεων και των διορθώσεων ξεπεράστηκε, ήρθε η στιγμή της δημιουργίας, της υλοποίησης των νέων ιδεών, της εικόνας του κόσμου όπως τον θέλουμε εσύ κι εγώ. Πρέπει να σταματήσουν οι φόβοι, οι αμφιβολίες της προσωπικής μας γνώμης.

    Στην αντίπερα όχθη έχουν καταλάβει τα σημεία των καιρών και προσπαθούν σε αυτή την περίοδο της πενίας να διαμορφώσουν την εικόνα του κόσμου έτσι όπως την έχουν εκείνοι φανταστεί. Ώστε μέσα από την εξαθλίωση να προκύψουν οι συνθήκες της δικής τους πραγματικότητας.

    Κι εδω έρχεται η δική σου υποχρέωση, να προβάλλεις αντίστοιχα τον δικό σου κόσμο, τα δικά σου όνειρα, τις προσωπικές σου ελπίδες για τα σύνορα αυτού του τόπου. Πρέπει να ξεπεραστούν οι ντροπές για τα πιθανά λάθη της θεώρησης σου.

    Κάθε ιδέα πλασμένη από σένα έστω και ατελής διέπεται από τις αρχές και τα πιστεύω σου. Βγες έξω, κοινώνησε την στους υπόλοιπους, επεξεργάσου την, άκουσε τους άλλους.

    Υποχρεούμαστε επιτέλους να δώσουμε το στίγμα μας σε αυτή την εποχή. Δε γίνεται να αφήσουμε άλλο τη δική μας γειτονιά να την φτιάχνουν στα δικά τους μέτρα. Γιατί στο τέλος θα μοιάζει με φυλακή που κλείσαμε τους εαυτούς μας μέσα.

"Η ζωή είναι ένα χάρισμα. Είναι ένα χάρισμα που μας δίνεται μια φορά. Μια φορά! Και πρέπει να το χαρούμε, πρέπει να το δωρίσουμε, πρέπει να το ζήσουμε!", Χρόνης Μίσσιος

Ιστορίες

Ταξίδια του νου και της καρδιάς

 πλοίο μες στο καταγάλανο του κόσμου που μας γέννησε

Το χρονικό μιας σχέσης,
το χρονικό μιας ζωής,
το χρονικό μιας οικογένειας,

η ιστορία δυο φίλων,
η ιστορία της απόδρασης,
η ιστορία η δική μας,

παραμύθια για μεγάλους και για μικρούς,
παραμύθια που διαφέρουν στη πραγματικοτητα,
παραμύθια να τα λες σε κείνους που ακούν,

όνειρα που μοιάζουν αληθινα,
όνειρα που δεν θες ποτέ να ξυπνήσεις,
όνειρα που δυστυχώς ήταν αλήθειες..

Ευχαριστώ

Πες ευχαριστώ.

για αυτά που έχεις,
για εκείνους που μείναν,
για αυτούς που σ' αγάπησαν,
για ο,τι σε κάνει ευτυχισμένο,
για τον ήλιο, τον αέρα και την θάλασσα.

Μετά όμως ζήτα περισσότερα.

ζήτα τον αληθινό έρωτα,
την αμέριστη αγάπη,
ζήτα ελευθερία χωρίς φραγμούς,
ουρανό χωρίς δεσμεύσεις.

Κι αν δεν τα παρεις, απαίτησέ τα.

απαίτησε να σου φέρονται ανθρώπινα,
απαίτησε ισότητα απέναντι στον όμοιό σου,
απαίτησε την ομορφιά που χρειάζεται η ανθρώπινη φύση,

Κι όταν δεν στα δώσουν, πολέμησε γι'αυτά.

Πολέμησε το μίσος με αγάπη,
τον φόβο με θάρρος,
Πολέμησε την αποξένωση με την αλληλεγγύη,
Τη φτώχια με την προσφορά.

Λιτανεία

Ακούς τις καμπάνες που ηχούν πένθιμα,

για τις ψυχές που έφυγαν,
που γυρίζουν στην πρωταρχική γέννα  

πνεύματα γύρω απο τα καμπαναριά

τους βλέπεις, αυτούς που αγάπησες

σου μιλούν, σου δείχνουν 

έξω στις πλατείες.

Ακούς πένθιμα πώς ηχούν οι καμπάνες,

ένα δάκρυ για σένα που δε με άγγιξες ποτέ

λύπη απώλειας χρόνων φυλαγμένη,

πενθώ γιατί καταλαβαίνω τώρα

με σένα που δεν μπόρεσες

φτερά στις πλάτες ονειρεύτηκα.

Ακούς που ηχούν πένθιμα οι καμπάνες,

άδειοι δρόμοι, άνθρωποι άδειοι,

κουρασμένοι απο την προσπάθεια
λιτανεία μες στο μωβ να πλησιάζει την καρδιά

τόσος ηλιος, τόσο λίγο φως

μιαν Ανάσταση θαμμένη.

Σώπα τώρα κι άκουσε τον ήχο απ' τις καμπάνες

κι άσε τα δάκρυα που φυλάς
να ταξιδέψουν σε εκείνους που χάθηκαν, 

θυμίαμα ανάμνησης χωρίς ιχνός λησμονειάς,
με μιαν Ελπίδα μεγαλύτερη
κι από την ίδια τη ζωή.

Τα αυτονόητα. Τα δεδομένα.

Τα αυτονόητα. Τα δεδομένα.
Που ανατριχιάζεις. Που απορείς.
Για την χαμένη ανθρωπιά. Για την ξεχασμένη ντροπή.

Των παιδικών ψυχών. Των καθαρών συνειδήσεων
Την ομορφιά. Την εγγύτητα.
Ο,τι προλάβεις. Ο,τι σου δώσουν.

Χωρίς σκέψη. Χωρίς αγάπη.
Λες και δεν υπήρξε ιστορία, δεν υπήρξε πολιτισμός.
Απολυταρχικά. Φανατικά. Ζωώδη.

Μια αλήθεια παραποιημένη. Μια πραγματικότητα κρυμμένη.
Κάτω απο τον πλούτο. Κάτω απο την εξουσία.
Απαθής. Φοβισμένος. Μουδιασμένος.

Πρώτα η επιβίωση. Πρώτα η κριτική.
Του άλλου. Του διαφορετικού. Του ξένου.
Καμία αυτοκριτική. Καμια ταπεινότητα.

Για την εύκολη λύση. Για την απρόσωπη βία.
Εναντίων των αδύναμων. Εναντίων των απροστάτευτων.
Καθώς σαπίζεις. Καθώς πεθαίνεις.

Ποιός θα σε βοηθήσει. Ποιός θα σε σώσει.
Μόνος - Εσύ. Μόνος - Εγώ.
Με το λίγο. Με το εφικτό.

Αλληλέγυος προς τον άλλον. Δυνατός απέναντι στους άλλους.
Βλέποντας με την ψυχή. Αισθάνοντας με την καρδιά.
Προς τη γη. Προς τον ουρανό.

είναι που..

είναι που η πόλη κρύα και μελαγχολική αναπνέει με δυσκολία,
είναι που δάκρυα έρχονται να συμπαρασταθούν στην βροχή,
είναι που γύριζες μοναχός χθες το βραδύ στους άδειους δρόμους,
είναι που δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου όταν ξυπνάς από την εξάντληση,
είναι που κοιτας τον καθρέφτη του αυτοκινήτου και κάποιος άλλος προβάλλει,
είναι και αυτό το γκρίζο που είναι τόσο αταίριαστο με αυτή τη χώρα,
είναι που νιώθεις να σε στενεύει πλέον το καβούκι σου,
είναι που η ρυθμοί της καρδιάς σου συντονίζονται με τα σύννεφα,
είναι που το κυπαρίσσι πίσω από το παράθυρο στέκεται αγέρωχο στον αέρα,
είναι που οι λέξεις δυσκολεύονται να ειπωθούν,
είναι που οι σκέψεις αδυνατούν να γίνουν λόγια,

είναι που κρυώνεις ρε γαμώτο

Παρατηρώντας

Καθισμένος στην άκρη
Αποτραβήγμενος στο δικό μου φεγγάρι
Το μαύρο του σύμπαντος, το κενό της ύπαρξης να με συγκλονίζει
Κι απέναντι η γη, με τη ζωή να κυλάει μέσα της.

Χαζεύω τις μέρες και τις νυχτές που περνούν
Ενας μικρός πρίγκιπας χωρίς τους τίτλους.

Δεν ξέρω
Δε γνωρίζω
Μπορώ μόνο να παρατηρώ
Να χάνομαι απο τις αισθήσεις και να ταξιδεύω.

Κάποια άλλη διάσταση με ορίζει
Και οι ομορφιές συνοδοιπόροι.

Είναι πολύ μεγάλο, πολύ αποτρόπαιο το θέαμα για έναν άνθρωπο.

Ξέρεις εσύ να μου πεις πότε μεγαλώνουμε;
Πότε γινόμαστε ξανά παιδιά;
Πότε καταλαβαίνουμε..

Βόλτα

Όταν έρθουν τα σύννεφα μη φοβηθείς..
Αστραπή, αέρας,
βοή τρομερή,
μια καταιγίδα πλησιάζει.
Είσαι μόνος
πεζοδρόμια άδεια
καθαρτήριο νερό.
ψυχή που πάλλεται, αγωνία μιας ζωής
Στο βωμό παραδίδεις το σώμα σου
θυσία στην αγάπη

Πώς αλλιώς αφού έτσι το απαίτησαν οι Θεοί.


Περπατάς,
μια σκέψη ασθενική
ζωή κερδισμένη μα σπατάλες περίσσιες,
μια ανατριχίλα ηλεκτρίζει το κορμί.
Σταματάς.
Μάτια κλειστά,
αισθήματα πολύχρωμα,
καρδιά κλειδωμένη
Την αφήνεις εκεί και προχωράς

Ίσως στο μέλλον την βρεις ξανά.


Τώρα ο ήλιος νίκησε,
γροθιά στην κοιλιά του δαίμονα
σφυρίζεις ρυθμό ξένο.
Βήματα γρήγορα, ενθουσιασμός του αγνώστου.
μέλλον αβέβαιο, μέρες λευκές
Αδρεναλίνη,
ψάχνεις τη γραμμή τερματισμού.

Αγώνας αιώνιος και μια νίκη ανώφελη.



"And don’t worry about losing. If it is right, it happens - The main thing is not to hurry. Nothing good gets away."
                                                                      John Steinbeck, 1958

Επιβιώνοντας

Ξέρω οτι απογοητεύτηκες,
οτι έχασες.

Λύγισες.

Είπες να ορθώσεις ξανά ανάστημα.

Μα πώς να ισορροπήσεις με την πληγή στα πόδια ανοιχτή.
Σε δρόμο ανισόπεδο προσπαθείς να βηματίσεις,
να πεις "μπορώ να επιζήσω".

Προχωράς, με το κενό να βαραίνει όλο και πιο πολύ το κάθε σου βήμα.
Πλέον τα δεδομένα καθορίζονται από το αίσθημα της επιβίωσης.
Ποιάς επιβίωσης όμως;

Ο οργανισμός σου αντιδρά στο ψεύτικο, στο επίκτητο, στο τεχνητό.
Στέλνει σήματα βοήθειας γνωρίζοντας πως διαφορετικά θα πεθάνει.

Θυμήσου..

Θυμήσου πως ΜΠΟΡΕΙΣ

Μην αφήνεσαι, μην παραδίνεσαι.
Δεν έχει νόημα αλλιώς η ζωή.

Τι είναι αληθινό;

Τα λουλούδια στο βάζο έχουν πια μαραθεί.
Το νερό θολό μα τα άνθη αντιστέκονται ακόμα.
Ξέρουν οτι έχουν πια πεθάνει, μα σα βαλσαμωμένα,
λάμπουν το τελευταίο τους χρώμα.

Μέσα στη νύχτα κάποιος καλεί, ελπίζω πως είσαι εσύ.
Είδα την αγκαλιά μας το βράδυ,
την ονειρεύτηκα κι αυτή.


"What is REAL?" asked the Velveteen Rabbit one day...

"It's a thing that happens to you. When someone loves you for a long, long time, not just to play with, but REALLY loves you, then you become Real." said the Skin Horse

"Does it hurt?" asked the Rabbit.

"Sometimes," said the Skin Horse, for he was always truthful. "When you are Real you don't mind being hurt."

"Does it happen all at once, like being wound up," he asked, "or bit by bit?"

"It doesn't happen all at once," said the Skin Horse. "You become. It takes a long time. That's why it doesn't often happen to people who break easily, or have sharp edges, or who have to be carefully kept."

"Generally, by the time you are Real, most of your hair has been loved off, and your eyes drop out and you get loose in the joints and very shabby. But these things don't matter at all, because once you are Real you can't be ugly, except to people who don't understand (...) Once you are Real you can't become unreal again. It lasts for always."

                            "The Velveteen Rabbit or How Toys Become Real",
                                                             by Margery Williams Bianco


Με έκανες να φανταστώ πως μπορώ να νιώσω αληθινός
και για αυτό σ' ευχαριστώ.

Κρατήσου

----------------

Κρατήσου απο κείνα που σου δίνουν δύναμη.

Κρατησου απο τους στίχους που βρίσκεις νόημα,
απο τη μουσική που σε ταξιδεύει,
απο τους φίλους που σε καταλαβαίνουν,
απο την οικογένεια που σε στηρίζει,
απο τους δρόμους που είναι άκομα ανοιχτοί,
απο τους αγνώστους που σου χαμογελούν,
απο τον άνθρωπο που σε πιστεύει,
απο τον ήλιο που σε ζεσταίνει,
απο τη θάλασσα που είναι πάντα εκεί να σε ακούει.

Κρατήσου γιατί όσο κρατάς εσύ, οι στίχοι θα έχουν νόημα,
όσο κρατάς εσύ, η μουσική θα ταξιδεύει,
όσο κρατάς εσύ, οι δρόμοι θα είναι ανοιχτοί,
όσο κρατάς εσύ, οι φίλοι θα καταλάβουν,
όσο κρατάς εσύ, η οικογένεια θα έχει ένα στήριγμα,
όσο κρατάς εσύ, θα υπάρχει ενα χαμόγελο για τους αγνώστους,
όσο κρατάς εσύ, ο άνθρωπός σου θα έχει κάποιον να πιστεύει,
όσο κρατάς εσύ, ο ήλιος δεν θα καίγεται ανώφελα,
όσο κρατάς εσύ, η θάλασσα δεν θα σωπαίνει.

Οσο δεν σπάει η αλυσίδα των ανθρώπων, τόσο πιο άγρια θα γίνονται τα χτυπήματα.
Όσο κρατάει η αλυσίδα των ανθρώπων, τόσο θα μεγαλώνει η ελπίδα.

Η ουσία στη διαφορά

Βράδυ Παρασκευής, σε κάποιο μπαρ από τα πολλά, πίνοντας το τέταρτο ποτό, αναρωτιέσαι..
Βλέπεις γύρω σου πρόσωπα και ανθρώπους σε κοινά πρότυπα...
Βλέμματα, λόγια, χαμόγελα υπό ένα κοινό προσωπείο..
Το προσωπείο της λαγνείας...
Και συνειδητοποιείς οτι δεν σε εκφράζει αυτή η πρόθεση..
Το βλέπεις στα βλέμματα, στην έκφραση της συμπεριφοράς, πως εσύ διαφέρεις...
Διαφέρεις από όλους αυτούς που έχουν ως σκοπό της κοινωνικής τους συναναστροφής την απόλαυση της μιας βραδιάς...
Την εφήμερη και για αυτό ψεύτικη απόλαυση των σωμάτων που δεν έχουν να πουν κάτι άλλο...
Από αυτούς που σκέφτονται το σεξ ως κριτήριο σε έναν άσκοπο διαγωνισμό...
Έναν διαγωνισμό που θα αναδείξει τον ικανότερο όλων...
Εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνική ψευδαίσθηση, προσπαθούν να προσδιοριστούν μέσα από την συνουσία χωρίς αίσθημα...
Ίσως υπήρξαν στιγμές, μέσα στην τρελά της έκστασης και της διέγερσης που νόμιζες οτι είσαι κι εσύ ένα κομμάτι αυτού του παζλ...
Όμως είναι φανερό πως άλλο εσύ επιθυμείς, για άλλα κλαίει η καρδιά σου...
Κι αυτό δεν σε πονάει όπως παλιά, η περιφρόνηση και η αδιαφορία τους δεν σε αγγίζουν πλέον...
Γιατί σιχάθηκες την απλότητα των σχέσεων, την αντιμετώπιση του ατόμου σαν κορμί αγνοώντας την ουσία...
Ίσως μια βραδιά, επιστρέψει ξανά αυτή η ξέφρενη επιθυμία για την ζωώδη επαφή...
Αλλά θα ξέρεις πλέον οτι δεν είναι αυτό που σε καθορίζει...
Φοβόσουν οτι θα μείνεις μόνος σου, αποκλεισμένος από αυτό που έψαχνες όλη σου τη ζωή...
Τώρα που αναγνώρισες το είναι σου, άσε να φοβούνται οι άλλοι...

Μόνη δύναμη η Ενότητα και μόνη αλήθεια η Αγάπη

Τι σε τρομαζει, τι σου εμεινε να φοβασαι;

Μη χασεις την αξιοπρεπεια σου;

Την ησυχια σου;

Το μισθο σου;

Το αισιοδοξο μελλον;

Την υγεια σου;

Καθημερινα χανεται και ενα μικρο ποσοστο απο αυτα που επρεπε να σου ανηκουν δικαιωματικα.

Γιατι λοιπον να φοβηθεις να βγεις στον δρομο, να διαμαρτυρηθεις για οσα θεωρεις λαθος;

Φοβασαι οτι θα πεσεις θυμα εκμεταλευσης λογω της αδυναμιας σου να καταλαβεις ολες τις παραμετρους; Εχεις ενα μυαλο και οση πληροφορηση μπορεις να αποκτησεις και με αυτα κρινεις.

Θα φοβηθεις για την υγεια σου; Μη σε χτυπησουν, μη σε σκοτωσουν; Οταν δε βλεπεις μελλον αξιο να ζεις τοτε δε φοβασαι και να πεθανεις.

Θα φοβηθεις να χασεις την ελευθερια σου; Χανεται καθε μερα που καθεσαι απραγος.

Ας βγουμε απο την ψευδαισθηση της ιδανικης ζωης, μιας ζωης που αλλοι εχουν φροντισει για εμας.
Παρε τον ελεγχο της ζωης σου και γινε κι εσυ μερος αυτης της δημοκρατιας που τοσο περηφανα υποστηριζεις.
Μιλησε, συζητησε, ακου διαφορετικες αποψεις, προσπαθησε να δικαιολογησεις τις δικες σου. Ο διαλογος στην πραγματικη του διασταση ειναι αυτο που λειπει απο τη σημερινη Ελλαδα.

------------------------------------------------

Η Ελλαδα εχει μπει σε μια περιοδο αναμορφωσης.
Μια αλλαγη που προερχεται απο τη συνειδητοποιηση της απαθεια του Ελληνα ο οποιος απο την καταλυση της χουντας και μετα αφεθηκε στο ονειρο του ευκολου πλουτισμου, της ακοπης ευημεριας και της αυτοελεγχομενης δημοκρατιας.
Το "συστημα" εδειξε οτι δεν μπορει να αντιπροσωπευσει τις εναπομειναντες αξιες του ελληνικου λαου. Οι μιζες, η λαμογια, το παρακρατος, η ανεξελεγκτη μεταναστευση, ο πλουτισμος σε βαρος ολων των αλλων, οπως και πολλα ακομη εχουν αρχισει να κουραζουν μια διαρκως αυξανομενη μεριδα του ελλληνικου λαου. Μια μερίδα που δουλεψε σκληρα ολα αυτα τα χρονια για να φτασει σε μια εποχη χωρις μελλον.
Οπως διαβασα και καπου, οποιος απο τους πολιτικους το αντιληφει αυτο και ενεργησει δεοντως θα πρωταγωνιστησει αυριο. Οι υπολοιποι θα μεινουν πισω.

Δεν εχουν μεινει πολλα πραγματα για τα οποια εχουμε την ευκαιρια να ειμαστε περηφανοι. Η προσωπικη βουληση και επιλογη ειναι ενα απο αυτα.

Γινε κι εσυ μερος ενος ονειρου. Του δικου σου ονειρου.
Οτι μελλον κι αν ξημερωσει να μπορεις να πεις οτι εισαι περηφανος που προσπαθησες.

Όλα θα γίνουν

Όλα θα έρθουν
Όλα θα γίνουν

Θα βρεθούμε κάτω από έναν ουρανό
και θα κοιτάμε μαζί τη θαλασσα
Θα μιλάμε με τη σιωπή μας
και η φυσή εκστατική θα παρακολουθεί
τον έρωτα και τα φιλιά μας

Ψέμματα δεν θα υπάρχουν
Αμφιβολίες δε θα περνάν απο το μυαλό μας
Δύο ψυχές σε ένα συμπαν θα μαστε
που ένωσε ο χρόνος

Μια παραλία και τ'αστέρια, μόνοι μάρτυρες
μιας αγάπης που ήρθε στην ώρα της
λαμπυρίζοντας μέσα στο αχνό σκοτάδι

Γιατί για σένα ζούσα μέχρι τώρα κι ας μην σε ήξερα
Κι ας είχα δει τα μάτια σου στα όνειρά μου

Καρδιά κοινή και χτύπος ένα τραγουδι
Μια μουσική που αφηγήται το πάθος των κορμιών μας
Έγνοιες δε θα υπάρχουνε στον κόσμο τον δικό μας

Hλεκτρονικoς εθισμος

Χανεσαι μεσα σε εναν κοσμο φτιαγμενο στα δικα σου μετρα.

Μπορεις να τον παραμετροποιησεις, να τον αλλαξεις, να αρχισεις

ξανα απο την αρχη.

Μπορεις να χασεις ή να κερδισεις αλλα στο τελος θα εισαι ακομα

μεσα στο παιχνιδι.

Συμμετεχεις σε μια ομαδα, αποκτας φιλους και συμπαικτες,

συμμαχητες που μαζι μπορειτε να προσπερασετε ολες τις δυσκολιες.

Βελτιωνεις τον εαυτο σου εικονικα, με στοχο να γινεις καλυτερος...

Ληθη

Απομονωση

Αποξενωση

Παραιτηση απο την πραγματικη ζωη σου.

Ο ευκολος δρομος, αυτος που δεν ποναει, που δεν σε κανει να νιωθεις ασχημα για τον εαυτο σου.

Ποιός

Και θα ερθει η στιγμη που θα αναρωτηθεις,

"Ποιος θα μου πει γιατι υπαρχω;"

Οι πρωτοι που στο ειπαν ηταν οι γονεις σου.
Ζουσες για να εκπληρωσεις τα ονειρα τους, τις φιλοδοξιες που ειχαν για σενα.

Μετα ηρθε ο Θεος και η θρησκεια να σου φανερωσουν τον λογο της υπαρξης σου.
Η λυτρωση της μετα θανατον ζωης, η δυναμη του ανωτερου προστατη, η πιστη στο καλο που υπαρχει μεσα στους ανθρωπους σου ηταν αρκετο για να ζεις.

Οι φιλοι και οι παρεες σου ειπαν κι αυτοι γιατι υπαρχεις.
Γλεντησες τη ζωη με τα αστεια, τις χαρες, την αγαπη και την συμπαρασταση ανθρωπων που εγιναν δικοι σου, κι αυτο εφτανε για να ζεις.

Λογο υπαρξης σου εδωσαν κι οι καθηγητες σου ακομα.
Πιστεψες πως μπορουσες να αλλαξεις τον κοσμο με το μυαλο σου, οτι ησουν ικανος να χτισεις, να δημιουργησεις και να φτασεις τον στοχο που σκεφτοσουν.

Καλλιτεχνες, ποιητες και συγγραφεις ειχαν κι αυτοι λογους για να υπαρχεις.
Οταν ανοιγες το βιβλιο και χανοσουν σε μερη μαγικα, οταν ζουσες τις ταινιες πλημμυρισμενος απο σκεψεις και συναισθηματα, ταξιδευες σε κοσμους που ηθελες να φτασεις.

Τελος υπηρξαν και οι ανθρωποι πισω απο τους ερωτες και τους ποθους που σου προσεφεραν ανελλιπως λογο υπαρξης.
Δεν παραιτηθηκες ποτε απο το σκοπο σου, τον ανωτερο οπως τον θεωρουσες, για να πιστεψεις οτι αξιζες κι εσυ να αγαπηθεις, να ερωτευτεις, να ζησεις τη ζωη μεσα απο το παθος.

Τωρα ομως;
Το γιατι ειναι ασημαντο, μονο το ποιος ειναι που σε ενδιαφερει.
Ποιον να πιστεψεις, σε ποιον να βασιστεις;
Ολα πλεον φαινονται ανημπορα να σου προσφερουν ενα λογο για να ζεις, μια δικαιολογια για να ξυπνας καθε πρωι.
Και καταληγεις να σκεφτεσαι πως ο κυκλος πρεπει να κλεισει, πως ισως η απαντηση να σου εχει ηδη δοθει.
Πως ομως θα κανεις την επιλογη, και με ποιο κοστος θα αποκλεισεις τα υπολοιπα;

Στ' όνειρο κι εσύ φυλλαράκι, στο πουθενά

Λουλούδι μόνο έμεινες και φύσηξε αέρας.
Τα πέταλα σου σκόρπισαν πάνω στη μαύρη λάσπη.
Περίμενες την άνοιξη μα ακόμα κάνει κρύο,
η φύση γύρω σου ξερή, βουβή και παγωμένη.
Κι αυτός ο ήλιος ο θαμπός, ελπίδα σου χαρίζει
κι όμως δεν είναι ικανός κανέναν να ζεστάνει.

Τι αλλο να κανεις;

να φωναξεις; 
εβγαλαν τα στηθια σου φωτια

να κλαψεις;
τα χειλη σου εχουν ακομα τη γευση των δακρυων σου νωπη 

να γελασεις;
οι περαστικοι σε περνανε πλεον για τρελο

να παραιτηθεις;  
δε θα συγχωρεσεις ποτε τον εαυτο σου

να διαβασεις;  
νομιζες πως στα βιβλια θα εβρισκες την αληθεια που εψαχνες

να περπατησεις;
τα ποδια σου θυμουνται καθε σοκακι αυτης της πολης

να αθληθεις;
οι ρυθμοι σου ανεβαινουν, μια ταχυπαλμια σου προσφερει στιγμιαια μια απατηλη γαληνη

να γραψεις; 
και στο χαρτι οι ιδιοι προβληματισμοι..

να προσπαθησεις;
ξανα και ξανα μεχρι που καταλαβες πως κατι κανεις λαθος
 
να ερωτευτεις;
εισαι αραγε ικανος..

να δοθεις;
μα το ψεμα σε νικησε

να αδρανοποιηθεις;
δυστυχως το μυαλο σου δεν στο επιτρεπει

να αυτοσυγκρατηθεις;
το παλεψες μα ειναι τωρα αδυνατο

να ξεχασεις;
σου ειχανε πει πως ο χρονος ολα τα γιατρευει, μα εσυ εισαι αρρωστος ακομα

να εκτονωθεις;
ποια τρελα να σε ηρεμησει

να μιλησεις;
τα ειπες ολα

Δοκιμασες τα παντα μα ακομα λυγιζεις υπο το βαρος της ψυχη σου

Μια σκια σκεπαζει τα φτερα σου απο παλια..

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί σου αρέσει να ζεις στη μελαγχολία και να τρέφεσαι από τη λύπη και την αυτολύπηση.
Τι ειναι αυτο που σε κανει να ηδονιζεσαι πλεκοντας στη φαντασια σου σεναρια τραγικων συμβαντων για σενα ή τους δικους σου ανθρωπους.
Για ποιο λογο τριγυρνάει καθε τοσο στο μυαλο σου η ιδεα πως εχεις λιγους μονο μηνες ζωης ακομα και μεσα στη σκέψη αυτη βρισκεις μια ιδιομορφη ηρεμια.

Η απαντηση ειναι τοσο απλη που δεν την λογίζεσαι.

Θελεις να εισαι παντα το επικεντρο της προσοχης,
Θελεις να εισαι αυτος τον οποιον συγχωρουν και συμπονουν ολοι,
Θελεις να εχεις συνεχως μια ασπιδα προστασιας γυρω σου,

Γιατι ετσι, οτι κι αν κανεις δεν θα φταις εσυ αλλά οι συνθήκες που έζησες μέχρι τώρα.

Αρνεισαι να αναλαβεις την ευθυνη της ζωης σου παρα μοναχα αφηνεις τον εαυτο σου μαριονετα σ'ενα θεατρο που τα νηματα κινουν οι αλλοι.
Φοβασαι πως δεν θα τα καταφερεις και τοτε ολα οσα απολαμβανεις θα εξαφανιστουν.
Φοβασαι πως ακομα και αν τελικα κατορθωσεις να φτασεις τους στοχους σου, θα εισαι πλεον μοναχος σου.

Τωρα ειναι ευκολο να αντιληφθεις, πώς μια σειρα απο αλλα γεγονοτα αποτελουν απόρροια αυτης της απλης διαπιστωσης.
Αναβαλεις έμμεσα ή άμεσα οτιδηποτε σου μεταβιβαζει ενα κομματι ευθυνης.
Υποβαθμιζεις την αξία καθε ενεργειας που σε φερνει πιο κοντα στον προσωπικο σου στοχο.
Προτιμας να απεχεις απο τη ζωη, ξεφευγοντας σε μια αλλη διασταση που σε κραταει στασιμο και ανενεργο.

Τελικά επερχεται η καταστροφή και εσυ καταντας ερμαιο των αλλων.
Κατα βαθος όμως σου αρεσει γιατι πλεον αλλοι παιρνουν τις αποφασεις για σενα.
Σου αρεσει γιατι δεν αγωνιζεσαι καθημερινα να βρεις τη διαφορα μεταξυ σωστου και λαθους.
Σου αρεσει γιατι δεν απογοητευεσαι οταν οι προσωπικες σου προσπαθειες αποτυγχανουν.
Σου αρεσει γιατι δεν χρειαζεσαι να σκεφτεσαι τι και πως θα το κανεις, απλα υπακους στο περιβαλλον...

Μέρες μοναξιάς

Σε ένα δωμάτιο μοναχός, κοιτάζοντας από το παράθυρο την ατάραχη θάλασσα. Και μέσα μου σκοτάδι..

Είναι στιγμές που θέλεις να δραπετεύσεις από τη δουλειά, που το μυαλό δεν ακολουθεί τις σκέψεις σου. Μα κυνηγάει τον άνθρωπο που δεν ξέχασες.
Ανακαλύπτεις μέσα σου ένα κενό, τόσο εκωφαντικό που σου διαλύει κάθε σκέψη.
Νιώθεις ένα βάρος πάνω από τις δυνάμεις σου, την απουσία του φιλιού αβάσταχτη.
Σου λείπει το ανυποψίαστο χάδι, το μαγείρεμα για δύο, οι βόλτες στα σοκάκια της Αθήνας.
Πού θα βρείς τέτοια αγάπη να σε συντροφεύει;
Δύσκολες ώρες μοναξιάς που δεν ξέρεις σε τι να ελπίζεις.
Νιώθεις κουρασμένος από την μάταιη προσπάθεια για κάτι καινούργιο, ειδικά όταν το παλιό φαντάζει τόσο ιδανικό.
Αναρωτιέσαι αν η επιλογή σου ήταν κατάλληλα σταθμισμένη ανάμεσα στην ελευθερία της μοναξιάς και την μοναξιά της ελευθερίας.
Και τότε γίνεται πιο έντονη η μαύρη τρύπα στην ψυχή σου που δεν αφήνει να ξεφύγει ούτε μια ακτίνα αισιοδοξίας.
Γιατί αυτό που έζησες ήταν αληθινό, πρωτόγνωρο και πέρα ως πέρα δικό σου.
Είχες τον άνθρωπό σου, μια απόδειξη οτι μπορείς να αγαπάς και ν'αγαπιέσαι.

Της νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου...

Κι εκεί που λες πως ξέχασες, πως άφησες πίσω σου εκείνες τις γκρίζες εικόνες του προσφάτου παρελθόντος. Την ομίχλη που δεν σε άφηνε να δεις πέρα από τη λύπη.Ήρθες πάλι εσύ, εκεί που δεν σε περίμενα.
Μέσα στον ύπνο μου ύπουλα τρύπωσες για να μου θυμίσεις το νησί που γνώρισα μαζί σου, το κορμί που έγινε ένα με το δικό μου, τις στιγμές που ένιωσα πουλί. 

Τρελά μου όνειρα κι εσείς στο κόλπο;

Περπατάμε μαζί σε σοκάκια άγνωστα ενός γνωρίμου τοπίου, μου δίνεις οδηγίες και συμβουλές με τον τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις. Άλλοτε πάλι σε συναντώ δίπλα μου, μες στη γύμνια των σωμάτων μας, να ποθώ όπως παλιά το εξιδανικευμένο κορμί σου.
Λήθη και θύμηση εναλλάσσονται καθημερινά, πραγματικότητα και φαντασία σε μια δίνη του μυαλού.
Αυτή λοιπόν είναι η ζωή που ευχήθηκα στο σβήσιμο των περσινών γενέθλιων κεριών μου; Αυτές είναι οι εμπειρίες που θα με γέμιζαν συναισθηματικά;
Δεν ξανακάνω όμως το ίδιο λάθος, η φετινή ευχή δεν δέχεται παρερμηνείες...

Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Θυμώνω για άλλη μια φορά με τον εαυτό μου. Που δε σου μίλησα, που δε κατάφερα να σπάσω τη σιωπή μου. Άτιμη ντροπή μου που σε νιώθω. Η απόσταση από σένα μου φαίνεται ωκεανός που πρέπει να διανύσω για να σου μιλήσω. Καθόμουν και σε παρατηρούσα την τελευταία φορά, χωρίς ίχνος ανταπόκρισης. Και σήμερα, που είδα τα μάτια σου να μιλάνε στα δικά μου, είπα μάλλον αλλού κοιτάει, σκοτάδι είναι κάτι άλλο θα σκέφτεται. Γιατί να ασχοληθείς εσύ με εμένα. Πάντα εγώ θα είμαι αυτός που θα ποθώ, θα θέλω, θα ονειρεύομαι, θα απογοητεύομαι. Είναι άδικη η ζωή. Κι αν δεν είναι, τότε είμαι άδικος εγώ. Άλλα κι εγώ, τη ζωή την ανέλυσα, την έψαξα, προσπάθησα να την καταλάβω. Δεν είμαι σίγουρος τι άλλο πρέπει να σκαρφιστώ για να μου φανεί ωραία..
Πώς να πείσω τον εαυτό μου ότι ακόμα κάνω κάτι λάθος. Δεν μπορείς να κάνεις κι εσύ κάτι για μένα Ζωή; Είμαι αχάριστος, το αναγνωρίζω, το παραδέχομαι μα δεν το αποδέχομαι. Ίσως το πέταγμα μιας πεταλούδας να έφτανε. Οι προτεραιότητες μου τίθονται σε αμφισβήτηση, εγώ που πότε δε θέλησα τα πολλά, μόνο κάποια λίγα αλλά εκλεκτά. Ποιο τίμημα πληρώνω δεν ξέρω, όλοι κάτι χρωστάμε. Πες μου όμως τι χρωστάω για να το πληρώσω και να απαλλαγώ. Δεν αντέχω άλλο. Θέλω ξεκάθαρους λογαριασμούς μαζί σου Ζωή, αν πρέπει να επιβιώσω θέλω να μάθω. Πώς μπορώ να κάνω δικό μου αυτό που θέλω. Πες μου.

Πώς;

Σπουδή στο ψέμα

Το ψέμα σε ενοχλεί, σε κουράζει, σε μπερδεύει, σε διευκολύνει, σε ευχαριστεί, σε αναδυκνύει, σε υπονομεύει, σε ατιμάζει...
Το ψέμα το μισείς, το απεχθάνεσαι, το σιχαίνεσαι, το χρησιμοποιείς, το λατρεύεις...
Το ψέμα σε κάνει να νιώθεις έξυπνος, ισχυρός, σωστός, ανώτερος, άχρηστος, ηλίθιος...
Το ψέμα είναι η απόκρυψη της αλήθειας, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσα από τη δική σου οπτική γωνία, η διασπορά ψευδών γεγονότων ή/και συναισθημάτων, η παραδοχή της ανικανότητάς σου να διαχειριστείς μια κατάσταση..
Το ψέμα μπορεί να είναι μικρό ή μεγαλο, ασήμαντο ή με ολέθριες συνέπειες, διαπροσωπικό ή σε επίπεδο κοινωνίας..
Το ψέμα υπάρχει γιατί φοβάσαι τις συνέπειες της αλήθειας, γιατί είναι λιγότερο επώδυνο να προσαρμόζεις την πραγματικότητα με βάση τις προσωπικές σου αντιλήψεις..
Το ψέμα αφήνει πίσω του ψεύτικα όνειρα, ψεύτικες υποσχέσεις, ψεύτικες ελπίδες...
... μια ψεύτικη ζωή.

Σκέψου το μαχαίρι που μπήγεις στην πληγή και εκεί θα δεις το ψέμα να κρατάει το μαξιλάρι αναμεσα σε σενα και το θύμα για να μην λερωθείς από το αίμα.
Το ψέμα ή η αλήθεια πάντα θα πληγώνουν κάποιους ανθρώπους. Μόνο σε ένα απο τα δυο όμως μπορείς να χτίσεις μια σχέση.




Κι αυτό το σπίτι
που όλα τα θυμάται
Τις φωνές, τα λόγια,
τον ήχο απ΄ τα κλειδιά

Ποτέ δεν είναι αργά

Νιώθεις ένα μούδιασμα, αντιλαμβάνεσαι όπως καθε φορά το μέγεθος της κατάστασης. Τον όγκο των ψεμμάτων που σε έχουν  γεμίσει άτομα που δεν επέλεξες εσυ ως ιδανικούς άρχοντες. Επιδιώκεις να επιβιώσεις μέσα σε μια κοινωνία που κάνει καθημερινά οτι μπόρει για να σε εμποδίσει. Όχι με τα κριτήρια επιβίωσης που σου έχουν επιβάλλει οι θεσμοθέτες αλλά με αυτά που έχεις μέσα στην ψυχη σου, τη γαλουχημένη από τη τέχνη, τη φύση, την ομορφιά, την καλοσύνη, την δικαιοσύνη, την ανθρωπιά. Μέσα από αυτό το πρίσμα, σου φαίνεται η επικρατούσα τάξη τόσο αλλόκοτη, τόσο απόμακρη, λες ξένη.

Και μετά μια αγανάκτηση.. Γιατί να πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις αυτοί. Τι κοινωνία είμαστε, τι άνθρωποι, που επιτρέπουμε να γίνονται αυτές οι ανομίες. Ποιές είναι αυτές οι δυναμεις που μπορούν να επιβάλλουν τον δικό τους κανόνα, αδιαφορόντας για όλους τους άλλους. Νιώθουν άραγε τέτοια απειλή από εμάς, τους υπολοιπους, τη μαζα και καταφεύγουν σε συνεχώς πιο δόλια μέσα καταπίεσης; Κι αν είναι έτσι, τι κόσμος είναι αυτός όπου οι παρακμιακοί αυτοί έχουν τον έλεγχο όλων μας. Κόσμος χωρίς άξιες θα μου πεις, όμως δε θα συμφωνήσω. Οι αξίες είναι διαχρονικές, ίσως ακόμα και χαραγμένες στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Δες πόσες περιόδους καταπίεσης έχει περάσει το ανθρώπινο γένος και όμως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι άξιοι.

Κι ύστερα έρχεται ο θυμός της ζωώδους φύσης σου, δικαιολογημένος λόγω της αηδίας που σου προκαλεί όλο αυτό το σύστημα. Αυτό που πνίγει εκείνους που θεωρείς άξιους ανάδειξης και κρατάει στην επιφανεια σαν βαλτώδεις μπουρμπουλήθρες τους άτιμους. Ίσως νιώθεις πως κάποια στιγμή θα έρθει κι η σειρά σου και αυτόματα ενεργοποιείται το αίσθημα της επιβίωσης. Και θέλεις να βγεις έξω απο το γραφείο, το δωμάτιο, το σπίτι σου, να αναπνεύσεις λίγο αέρα, να επιβεβαιώσεις πως είσαι ακόμα ελεύθερος. Αυτή είναι και η ελευθερία που σου επιτρέπουν ακόμα. Κι εσυ νιώθεις καλά.

Αν η ανάγκη για πράξεις δεν είναι καθολική στο σύνολο της κοινωνίας, είναι ίσως επειδή νιώθεις ακόμα ασφαλής στο προσωπικό σου περιβάλλον, έχοντας ακόμα κάποια μικρά πράγματα που σου επιτρέπουν να νιώθεις στιγμές ευτυχίας. Τη στιγμή όμως που ο φοβος θα σε κυριεύσει, μη σκεφτείς μόνο πόσο αδύναμος ήσουν μπροστά στη καταστροφή, θα είσαι άδικος. Αναλογήσου πόσο άπραγος έμεινες, πόσες σκέψεις απέφυγες να κάνεις, πόσες ανησυχίες σου δε μοιράστηκες με την κοινωνία.

Ποτέ δεν είναι αργά για να πεις "όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα"

(από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη που ακολουθεί μελωποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο, μην παραλείψεις να το ακούσεις)

Ένας Μόνος Άνθρωπος

Πώς μπορείς να αρνείσαι την αγάπη που σου προσφέρεται;
Τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα τη βρεις με τους δικούς σου όρους;
Αυτός που αγαπούσες πριν λίγο, πώς είναι δυνατον να μην είναι πια ο άνθρωπός σου;
Πόσο αφελής μπορεί να είσαι;
Και μετά τι;

Πάλι στην δική σου απομόνωση, μέσα στην καθημερινότητα της ζωής σου, την παγωμένη ρουτίνα της μέρας. Όχι πια ξαφνικά φιλιά και αγκαλιές , οχι άλλες ανέμελες βόλτες.
Ίσως είναι απλά σταθμός πριν το επόμενο.. αλλά γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο έστω κι αυτό το τόσο ενδελεχώς προσχεδιασμένο;

Η απάντηση φανερώνεται ελεύθερα σε όποιον την πιστέψει. Χρειάζεται απλά η δύναμη για να μπορέσεις να αντέξεις τη σκληρή πλευρά της, που μπορεί να σκίσει στα δυο την ύπαρξή σου, να βάλει φωτιά στο μυαλό και την καρδιά σου.

Άνθρωπος ολοκληρώνεσαι μέσα από την αγάπη.

Προσοχή όμως, όχι μόνο από την τέλεια και ολοκληρωτική αγάπη . Αλλά κυρίως απο την άλλη, την ημιτελή, την περιθωριακή, την φανταστική, την χωρίς ανταπόκριση, την χαμένη.
Κερδισμένος άρα θα είσαι όταν συνειδητοποιήσεις οτι δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι αυτό που θα έρθει μετά.





                                                                    Εγχειρίδιο εξάσκησης
                                                                         "A Single Man"

Ήχος από χαλάζι

Και τώρα μόνος, με τη βροχή να χτυπάει τα μπαλκόνια και την θολή εικόνα της πλατείας να θυμίζει κάτι απο Παρίσι. Έτσι όπως γυρίζει ο δρόμος στη γωνία και τα τριόροφα κτίρια προβάλουν πάνω απο τα πεζοδρομια, μια αναμνηση απο τις γειτονιές της πολης του φωτός.. Έρχεται να με μπερδέψει ευχάριστα την ώρα αυτή που νιώθω τη μοναξία να προμηνυεί όχι αναγκαστικά κάτι δυσάρεστο.. Το ξέρω πια πως δεν έχει μόνο ένα προσωπο, λυπημένο και κρύο.. Αν την κοιτάξεις μές στα μάτια θα δεις μικρές σπίθες να σε προκαλούν να καείς με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο..
Ένα ζεστό σπίτι, μια καλή οικογένεια, ενα νόστιμο φαγητό να σε περιμένουν καθημερινα, δεν ειναι πάντα συστατικά που σε απελευθερώνουν.. Αν επαναπαυτείς στις ανέσεις που σου προσφέρονται, δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να μην κάνει το ίδιο και το πνεύμα σου. Δώσε στον εαυτό σου τη δυνατότητα να προσπαθήσει, να επαληθευτεί ή να διαψευστεί και τότε θα δείς πως το να μένεις μόνος ίσως είναι η διέξοδος που έψαχνες.

Σημείωση προς ναυτιλομένους : Η μαγειρική είναι από τους ευκολότερους και φθηνότερους τρόπους να εκφράσεις την κρυμμένη δημιουργικότητά σου

Φαντασία ή πραγματικότητα ;

Αν τελικά ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, γιατί και οι ανθρώπινες ικανότητες να μην είναι μόνο αυτό που φαίνονται; Γνωρίζουμε πια, επιστημονικώς τεκμηριωμένα, πως υπάρχουν δυνάμεις αόρατες για τον άνθρωπο, κρυμμένες σε κάθε έκφανση της ζωής, από τις υποατομικές μονάδες που συγκροτούν τον κόσμο μέχρι τις ηλεκτρομαγνητικές εκκενώσεις που συνιστούν την ανθρώπινη σκέψη.

Άρα γιατί ο άνθρωπος να μην μπορεί να εκμεταλευτεί/χρησιμοποιήσει αυτές τις υποφαίνουσες καταστάσεις όπως το κάνει για τις φαινόμενες; Ένα παράδειγμα που μπορει παράλληλα να αποτελέσει και αποδεικτικό στοιχείο είναι η φαντασία που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος. Καθένας μπορεί να σκεφτεί μη πραγματοποιήσημες θεωρητικά καταστάσεις μέσα από τον συνδυασμό πραγματικών στοιχείων και φανταστικών υποθέσεων. Όμως αν η ύλη είναι πεπερασμένη οπως και οι καταστάσεις, πως μπορεί ο ανθρώπινος νους να δημιουργεί ανεξάντλητες νέες; Διακρίνουμε λοιπόν την πιθανότητα οι φανταστικές καταστάσεις να μπορούν να πραγματοποιηθούν, να μπορεί δηλαδή δυνητικά να υλοποιηθεί η ανθρώπινη αιώρηση.
Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στο γεγονός οτι ο άνθρωπος μη δυνάμενος να αντιληφθεί την ενέργεια που μπορεί να κρύβεται σε αυτό που δεν αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του, έχει μοντελοποιήσει ένα περιβάλλον στο μέτρο των μεγεθών που μπορεί να συλλάβει η σκέψη του. Βέβαια ίσως έχουν υπάρξει ανθρώπινες μονάδες όπως ο Χριστός, ο Βούδας ή ο Μαχατμα Γκάντι που κατάφεραν να ανοίξουν τα σύνορα της σκέψης τους. Πώς όμως μπορούμε να βρούμε το δρόμο που θα οδηγήσει το νου σε απάτητα μονοπάτια;

Η επιλογή ως δύναμη

Πολλοί είναι εκείνοι που ψάχνουν να βρουν το σημάδι που θα τους φανερώσει τον λόγο της ύπαρξής τους. Επικαλούνται ανώτερες δυνάμεις για να κάνουν πιο εύκολα αποδεκτή τη δική τους αμέλεια για τη ζωή. Ίσως είναι συνέπεια μια βαθύτερης άποψης που δίνει τα δικαιώματα της ύπαρξης τους σε ένα τρίτο πρόσωπο, σε μια ανώτερη διεύθυνση. Περιμένοντας από τον Θέο ή τον Αλλάχ, την μοίρα ή μια άλλη, ισχυροτερη από αυτούς, δύναμη να αναλάβει την ευθύνη της δικής τους ζωής, μένουν άπραγοι μπροστά στις εξελίξεις. Η μόνη σωτηρία τους είναι η αποκάλυψη του απώτερου λόγου για τον οποίο υπάρχουν, που όμως δεν έρχεται ποτέ. Ο λόγος που δεν το καταφέρνουν ποτέ είναι ίσως γιατί για να βρείς ένα στόχο πρέπει να δοκιμάσεις διαφορετικές προοπτικές και το σημαντικότερο, να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτές τι είναι αυτό που σε γεμίζει, που σε κάνει να θες να ζεις. Και εδώ έρχεται η απόλυτη δύναμη του νοήμονος θηλαστικού, της ανθρώπινης φύσης, του σκεπτόμενου πολίτη.

Η επιλογή.

Παραλείποντας κάθε διάκριση μεταξύ έξυπνου και χαζού, προκισμένου ή ατάλαντου, τυχερού και άτυχου έχεις την δύναμη να επιλέξεις τις πράξεις σου και μέσα από αυτές να βρείς και να φτάσεις τελικά στον στόχο σου. Μια δύναμη που δεν έγκειται στην επιτυχία του αποτελέσματος αλλά στον αποκλεισμό της λάθος εκδοχής. Δεν αφήνεσαι έρμαιο στην θέληση των άλλων, τη τύχη, την εξυπνάδα ή το ταλέντο σου, παρά μόνο στη θέληση του εαυτού σου. Το μόνο που πρέπει να επιλέξεις τελικά είναι αν θα μείνεις άπραγος ή θα ενεργήσεις.

Γραμμές

Και μέσα σε κύματα, σχήματα χιλιάδες να με τυλίγουν, να με σφίγγουν...

Γραμμές που τρεχουν ελεύθερες απο τον κλοιό των σχημάτων,
να ξεφύγουν από την στατικότητα, την ακινήσια, την σταθερότητα.
Λυγισμένες και στραβές να βρουν το όνειρο τους, το άλλο τους εγώ, το πραγματικό. Ένα εγώ με θέληση και σχέδια περίεργα.
Μακρύ το ταξίδι τους μέχρι να βρουν το δικό τους τέμπο, την δική τους κίνηση. Πρέπει να απαγκιστρωθούν από τα στερεότυπα, να ξεφύγουν από τις νόρμες της κατάστασής τους. Οφείλουν να μην καταφύγουν σε συγκεκριμένα σχέδια παρά να φτιάξουν τις δικές τους πατέντες της ψυχής.
Η καρδιά τους θα τους δίνει το απαραίτητο θάρρος για να λυγίσουν. Η καρδιά τους θα τους δώσει και τη θέληση για να ξαναισιώσουν και μέσα από τις αλλεπάληλες αλλαγές να προκύψει το μοναδικό.
Γιατί δεν έχει σημασία πόσο μεγάλη ή μικρή θα είναι μια γραμμή, πόσο παχιά ή αδύνατη, έντονη ή αδύναμη. Κάθε ακολουθία σημείων μπορεί να γίνει μοναδική αν δεν ακολουθήσει ένα προκαθορισμένο σχήμα.

Σενάρια μιας αποτυχημένης γραμμής

• Ο κύκλος - Κάθε φορά θα επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα αφού κάθε τέλος της θα σημαίνει την ίδια αρχή.
• Το τετράγωνο - Η παράδοση των αιώνων κλεισμένη σε ένα σχήμα. Σταθερότητα και μονοτονία σχηματοποιημένη.
• Το τρίγωνο - Θα κόβει και θα κόβεται πάντα από τις αιχμηρές γωνίες του
• Η ευθεία - Είναι η γέννηση, το αρχέγονο σχήμα που πρέπει να αποβάλλεις για να ωριμάσεις.

Ανέλπιδα όνειρα

Στις πιο απρόσμενες ώρες έρχονται τα πιο απρόσμενα συναισθήματα. Αίσθημα, αρέσκεια ή πόθος με τέτοια ένταση ώστε να μην σου δώσουν περιθώριο σκέψης. Κι εσύ τα δέχεσαι άκριτα και άθελα, ονειρευόμενος τα πιο τέλεια ενδεχόμενα, τα πιο ωραία μελλούμενα.
Κι έρχεται σε μια στιγμή, η απλή και ξεκάθαρη απόρριψη του κόσμου που με χαρά είχες δημιουργήσει στο δικό σου μόνο μυαλό, στην δική σου ιδιωτική σκέψη. Εκρυγνύεται απροειδοποίητα σαν βόμβα, της οποίας το χρονόμετρο ήξερες βαθιά μέσα σου πως είχε ήδη αρχίσει, διαλύοντας τα όνειρα στη μαγική σφαίρα που ο ίδιος είχες προφητέψει.
Ας αποτελέσει αυτό μάθημα και συμβουλή για την επόμενη φορά που θα δεις κάποιο άτομο το οποίο θα κεντρίσει την προσοχή και θα διεγείρει τις αισθήσεις σου. Μη νιώσεις απογοήτευση, μη θυμώσεις με τον εαυτό σου. Η ζωή δεν φτιάχτηκε για σένα, οι κινήσεις στο σκάκι της θα αποδειχτούν λανθασμένες εως ότου πετύχεις τον σωστό συνδυασμό και επιφέρεις την τελική νίκη.
Όμως το ξέρεις χωρίς να το γνωρίζεις ακόμα, πως ποτέ δεν θα υπάρξει τελευταία φορά για την λύπη των ανεκλήρωτων επιθυμιών σου.

Άνοιξη ή Χειμώνας

Στο νου μου έρχονται θύμησες αλλοτινών καιρών ξέγνοιαστων και ευτυχισμένων. Τότε που φυσούσε το αεράκι και τα φύλλα θρόιζαν. Τότε που ο ήλιος λαμπύριζε πάνω στο πράσινο και το χρυσαφί των δέντρων. Τότε που η άνοιξη και το καλοκαίρι μοσχοβολούσαν.
Κι εμείς καθισμένοι στο νωπό γρασίδι, ξυπόλυτοι στη φύση, κλείναμε τα μάτια μας και νιώθαμε τις εποχές. Ανοίγαμε τα μάτια μας και γεμίζαμε την ψυχή μας τις ομορφιές της πλάσης.
Και ύστερα χορεύαμε, τρέχαμε και πέφταμε στη γη, την αιώνια μητέρα, με τις παλάμες μας ανοιχτές προς το έδαφος. Να γινόμαστε ένα με τον κόσμο μας, να βρίσκουμε το είναι μας παντού και πάντοτε.
Τώρα ο κόσμος άλλαξε, το κρύο έχει παγώσει τις συνοικίες της καρδιάς μας. Χιόνι και άσχημες σκέψεις πέφτουν βαριές στην ψυχή μας. Ο χρόνος που περνάει στέκεται αδυσώπητος εχθρός στα ανέμελα συναισθηματά μας.
Μα ο χειμώνας είναι μοναχός απέναντι στην αναπόφευκτη εναλλαγή των εποχών. Υπάρχει για να μας θυμίζει τις στιγμές που θέλαμε να ζήσουμε, τα αισθήματα που δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε, τους ανθρώπους που δυστυχώς ταλαιπωρήσαμε.
Ο χειμώνας είναι και η βάση μας, το επίπεδο μηδέν που πρέπει να προσπεράσουμε για να ζεσταθούμε. Είναι το σημείο τήξης του πάγου τον οποίο πρέπει να σπάσουμε.
Με όπλο την αγάπη της άνοιξης και την ζεστασιά του καλοκαιριού, πρέπει να φυτέψουμε ένα σπόρο για να αντέξουμε τον επόμενο χειμώνα. Δεν είνα θέμα επιλογής, είναι επιτακτική ανάγκη. Χωρίς άνθη κάθε χειμώνας θα έρχεται πιο βαρύς ώσπου να γίνει μόνιμος καιρός στην καρδιά και την ψυχή μας. Μαύρα αισθήματα και πόνος είναι ο δρόμος χωρίς λουλούδια.

Δεν ξέρω παρά να ελπίζω

Η ανάσα μου κόβεται, το στομάχι μου ένας κόμπος. Το μυαλό δεν υπάρχει πια, μονό σκόρπιες σκέψεις και αισθήματα που εισβάλλουν συνέχεια σαν πολεμιστές μιας χαμένης πατρίδας που μην έχοντας πια που αλλού να πάνε, προσπαθούν να καταστρέψουν τον αρχέγονο εχθρό τους.
Δεν αισθάνομαι τίποτα, δεν ακούω τίποτα. Οι αισθήσεις όλες έχουν συστρατευθεί για την εξόντωση του εχθρού. Δεν φοβάμαι για την μάχη, είναι ανθρωπίνως σίγουρο πως θα έχει αίσιο τέλος για τη λογική. Με ποιο κόστος όμως.. Φοβάμαι τις απώλειες, τα τραύματα που θα επουλωθούν έχοντας μάθει να αμύνονται πια σε τέτοιου είδους επιθέσεις.
Η μίλια μου δεν βγαίνει, τα μάτια μου κουράστηκαν. Τι άλλο να πω, δεν έχει μείνει τίποτα για να ειπωθεί, περά από σένα. Γιατί να δω αυτά που δεν έχω ακόμα συναντήσει αν είναι να περάσουν κι αυτά γκρίζα μπροστά μου;
Πρέπει να συνεχίσω, μα για ποιον σκοπό; Όταν οι ελπίδες γκρεμίζονται, που να βρω καινούργιες;

Δεν μπορώ να φτάσω σε ένα τέλος, δεν μπορώ να σταματήσω να αισθάνομαι και να σκέφτομαι. Δε μου μένει τίποτε άλλο από το να περιμένω τον χρόνο να κάνει την αγαπημένη του κίνηση και να σβήσει τις μνήμες που μας πληγώνουν και μας πονούν.

Γλάροι

Σήμερα είδα δυο γλάρους να πετούν στην ασημενια θάλασσα, κάτω από το θολό φεγγάρι. Πάνω στα κύματα έπαιζαν, την ξεγνοιασιά τους χαίρονταν. Τα άγρια κύματα, σαν πέπλο από κάτω τους έντυναν το σκηνικό, με ένταση κι αλμύρα. Μόνοι τους στο πέλαγος, μέσα στον άγριο καιρό γελούσαν.
Γελούσαν σαν να ήμουν εσύ κι εγώ, μέσα στη χαρά μας. "Υπάρχω μόνο για σένα κι εσύ μόνο για μένα", έλεγαν. Κι εμείς δύο γλάροι, προχωράμε στη ζωή που απλώνεται, μωβ σατέν κάτω από τα φτερά μας.

Σήμερα είδα ένα κύμα, οργισμένο και δυνατό, έξαλλο και θυμωμένο να δίνει τη δική του παράσταση στο θέατρο της παραλίας απαιτώντας κι αυτό τη προσοχή που του αξίζει. Εκστατικός, συνάμα στιγμιαίος ο ρόλος που του έμελλε, μοιραίος και επιτακτικός για την ψυχή του ανθρώπου.

Σήμερα είδα και την θάλασσα, κυρίαρχη μέσα στην μεγαλοπρέπεια της, λιτή μέσα στην σεμνότητά της. Άνεμοι, πάθη, αέρας, αγάπη, βροχή και δάκρυα ένα κουβάρι, τυλιγμένο προσεχτικά από τη θέλησή μας.

Σήμερα, έσενα είδα κι εμένα, σαν ένα όνειρο που επιστρέφει την νύχτες. Μας είδα στην ανεμελιά των γλάρων, στην αδιαφορία τους για την τρικυμία. Μας είδα στο πάθος του κύματος που σκάει στην προβλήτα σαν πυροτέχνημα της νύχτας. Μας είδα στην ομορφιά της θάλασσας, την ηρεμία της εσωτερικής ροής της που σαν την ψυχή μας κι αυτή, τη γαλήνη ψάχνει για να βρει.

Το σήμερα όμως είναι ήδη χθες και το αληθινό τώρα ποτέ δεν υπήρξε. Μα σαν τα μάτια μου κλείσω και αφεθώ, στων ονείρων τη γειτονιά θα σεργιανίσω και θα σε βρω.

Περίσσεψαν πια τα δάκρυα

Μια μικρή υπενθύμιση για να μην ξεχάσω τον απολογισμό του Αυγούστου, μετρώντας πια αντίστροφα για το τέλος αυτού του πρωτοφανούς για μένα μήνα.

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Κ.Π. Καβάφης

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)



διαβάζει: Σαββίδης Γ. Π., K.Π. Kαβάφη, Ποιήματα, I, (1896-1918), Διόνυσος


Από τον επίσημο δικτυακό τόπο του αρχείου Καβάφη

Η απαρχή

Ονειρεύομαι σκηνές παροξυσμένης τρέλας, μεγάλου θυμού και ικανοποιούμαι όταν όλα έχουν διαλυθεί. Χορεύω μόνος μου σε ρυθμό χαοτικό, ξεφεύγοντας από το παρόν και ταξιδεύοντας στον κόσμο μου.

Τραγούδια (πάντα τα τραγούδια - ο ρυθμός, η εσωτερική έντασή τους) με εξιτάρουν, η ένταση και το πάθος εμφανίζονται, έρχονται μπροστά μου και γω χορεύω μαζί τους. Μπορώ, μπορείς, μπορούμε τόσα πολλά (είμαστε άνθρωποι = άνω θρόσκω) και κάνουμε τόσα λίγα. Η ψευδαίσθηση της υπέρτατης ικανότητας έρχεται κάθε τόσο. Άραγε είναι ανθρώπινο γνώρισμα ή η απαρχή της τρέλας μου; Χθες δεν μπορούσα να αναπνεύσω σχεδόν. Εγκλωβίστηκα και πάλι στη μοναξιά μου. Κανέις και τίποτα δεν μπορούσε να με πλησιάσει - ουτέ κι εγώ.

Βγάζω απο τη θέση τους συρτάρια και τα πετάω με δύναμη στο δωμάτιο. Τραβάω τραπεζομάντιλα από γεμάτο τραπέζι. Ξεσπάω την ένταση και τη Δύναμή μου σε άχρηστες κινήσεις και παροξυσμούς. Ενέργεια που αχρηστεύτηκε αφού δεν κατάφερε να εκφραστεί δημιουργικά, παραγωγικά.


Οι σκέψεις πολλές όμως δύσκολα βγαίνουν στο χαρτί. Ίσως συνεχίσω, ίσως όχι..


Η ιδέα του να δημοσιεύσω μου φαίνεται ανόητη και εγωιστική. Μάλλον θέλω να δοκιμάσω να αναγνωρίσουν κάτι οι άλλοι σε μένα.


Και ύστερα ουρλιάζω. Φωνάζω, κλάιω (όχι δεν κλαίω), στριγκλίζω, σπάω τη γαμημένη ησυχία. Αίσθημα : Δεν αντέχω άλλο, ξεχύλισε η οργή μου, ο θυμός μου, η αντοχή έφτασε στα όρια της. Φωνάζω και με ακούει ο κόσμος. Μα κάνω λάθος, μες στα σπίτια τους κλεισμένοι, απαθείς και φοβισμένοι, απλά υπάρχουν. Όχι δεν αποτελώ εξαίρεση. Δυστυχώς η σκέψη πρέπει να γίνεται και πράξη αλλιώς παραμένει μια κουκίδα στο χάρτη του μυαλού σου.

Κουράστηκα να προσπαθώ κι όμως δεν μπορώ να σταματήσω. Ούτε εγώ, ούτε εσύ. Το ξέρω και το ξέρεις.