Μέρες μοναξιάς

Σε ένα δωμάτιο μοναχός, κοιτάζοντας από το παράθυρο την ατάραχη θάλασσα. Και μέσα μου σκοτάδι..

Είναι στιγμές που θέλεις να δραπετεύσεις από τη δουλειά, που το μυαλό δεν ακολουθεί τις σκέψεις σου. Μα κυνηγάει τον άνθρωπο που δεν ξέχασες.
Ανακαλύπτεις μέσα σου ένα κενό, τόσο εκωφαντικό που σου διαλύει κάθε σκέψη.
Νιώθεις ένα βάρος πάνω από τις δυνάμεις σου, την απουσία του φιλιού αβάσταχτη.
Σου λείπει το ανυποψίαστο χάδι, το μαγείρεμα για δύο, οι βόλτες στα σοκάκια της Αθήνας.
Πού θα βρείς τέτοια αγάπη να σε συντροφεύει;
Δύσκολες ώρες μοναξιάς που δεν ξέρεις σε τι να ελπίζεις.
Νιώθεις κουρασμένος από την μάταιη προσπάθεια για κάτι καινούργιο, ειδικά όταν το παλιό φαντάζει τόσο ιδανικό.
Αναρωτιέσαι αν η επιλογή σου ήταν κατάλληλα σταθμισμένη ανάμεσα στην ελευθερία της μοναξιάς και την μοναξιά της ελευθερίας.
Και τότε γίνεται πιο έντονη η μαύρη τρύπα στην ψυχή σου που δεν αφήνει να ξεφύγει ούτε μια ακτίνα αισιοδοξίας.
Γιατί αυτό που έζησες ήταν αληθινό, πρωτόγνωρο και πέρα ως πέρα δικό σου.
Είχες τον άνθρωπό σου, μια απόδειξη οτι μπορείς να αγαπάς και ν'αγαπιέσαι.